Under the rubric of neoclassical economic theory, a Pareto improvement occurs when a change in allocation harms no one and helps at least one person, given an initial allocation of goods for a set of persons. The theory states that Pareto improvements can keep enhancing value to an economy until it achieves a Pareto optimum, where no more Pareto improvements can be made.
بهبود پارتویی، تحت عنوان نظریه اقتصادی نئوکلاسیک، زمانی اتفاق می‌افتد که تغییر در تخصیص به هیچ فردی آسیب نرساند و حداقل به یک فرد کمک کند، با این فرض که برای مجموعه‌ای از افراد تخصیص اولیه کالا انجام شده باشد. این نظریه بیان می‌کند که بهبودهای پارتویی می‌تواند ارزش یک اقتصاد را تا زمانی افزایش دهد که به یک بهینه پارتویی دست یابد، جایی که دیگر نمی‌توان بهبودهای پارتویی ایجاد کرد.